Πράγματα που αλλάζουν όταν κάνεις παιδί

Όλοι σου λένε
“έλα κάνε ένα παιδί, θα δείτε τι ωραία που είναι”
“είναι ευλογία τα παιδιά” (αλλά άμα δεν προσέξεις, μπορεί ο τόνος να πάει στο α),

“μα γιατί δε βάζετε μπρος” (της πατάω τι μίζα κάθε μέρα αδερφέ αλλά έχει μπουκώσει το κυλινδροπίστονο και πετάει τσοκ)
“δε μπορείς να φανταστείς πώς θα νοιώσεις” (μου το χουν πει και για κάτι άλλο αυτό, δε δοκίμασα).

Ενώ ακόμα η λεχώνα προσπαθεί να ξεπεράσει το σοκ της γέννας, ενώ ακόμα η επισκληρίδιος δεν έχει φύγει και τα πόδια είναι μουδιασμένα, οι ίδιοι καλοθελητές σου αποκαλύπτουν την αλήθεια που έκρυβαν τόσο καιρό:
ΤΩΡΑ ΤΗ ΓΑΜΗΣΕΣ.

More or less, το λες και δίκιο.

1. Τομάρι μου όμορφο, τέλος

Ξαφνικά και εντελώς τυχαία αισθάνεσαι τον απόλυτο και συνεχή τρόμο (τον οποίο συνηθίζεις σχετικά) ότι έχεις ένα πολύ ευαίσθητο και ευάλωτο κομμάτι σου (Ολάκερη τη συκωταριά  σιναμενη κουνάμενη ξερω γώ) απόξω σου. Και πρέπει να έχεις συνέχεια το νου σου μην τύχει κάτι και πάθει τίποτα η συκωταριά σου γιατί προφανώς και θα πεθάνεις την ίδια στιγμή. Γενικά πάνε οι μέρες που ήσουν στη φάσε τομαράκε μο γλυκό, τι θα κάνουμε σήμερα για την αρίδα μας, και περνάς στε φάσε “έχω την παλλόμενη καρδιά μου έξω από το σώμα μου και πρέπει να την προστατεύω όλη μέρα για να μην πάθω κακό”.

Βλέποντας τη διαφήμιση για την ανακαίνιση ενός νοσοκομείου, που δείχνει πρόωρα διασωληνωμένα πριν λίγο, μου ρθε το στομάχι στο στόμα και βούρκωσα. Αυτό παθαίνεις. Αν είσαι στους τυχερούς, αισθάνεσαι μια τεράστια ανακούφιση που το παιδί σου είναι καλά και νοιώθεις ένα τεράστιο, απίστευτο, κατάμαυρο πλάκωμα στην παραμικρή σκέψη ότι κάτι ξαφνικά μπορεί να στραβώσει. Όχι πως θα σε παγώσει, όχι. Θα ριχτείς πάνω στο θεριό και θα το παίξεις Γκάνταλφ, Ραντ Αλ’Τορ, Κάλαντιν, Ρίτσαρντ Ραλ κλπ (ναι δε βγαίνει το γκικ απο τον άνθρωπο μαναμ, ψάξε να δεις ποιοι είναι αυτοί). Αλλα ναι, τομάρι μο, τα λέμε, γεια χαρά.

1. Απόλυτη Ηρεμία, τέλος

Εκεί που ήσανε αραχτός και μέγκλας και έξυνες τον πατσά με το νυχάκι του ποδαριού μέχρι να ματώσει, έπινες καφεδάρα και ρουφούσες και μια τζούροβιτς καπινούρα Αγρινίου (αυτή τη χύμα την παράνομη που χε μέσα και ροκανίδια και κωλόχαρτα, γιατί ως γνωστόν είναι πολύ τίμιοι στο Αγρίνιο -αν είσαι από το Αγρίνιο σόρι, νοτ σορι), μετά φαρμάκωνες και πέντε τσίπουρα με λακέρδα πολίτικη και έλεγες και στην κερά “ρε ιέλα δω να κουνήσωμε και κανα σωμιέ να γουστάρουσι οι γειτόνοι δράση”, ε πάνε αυτά. Τώρα και το πραγματικό και το βιολογικό σου ρολόι βαράνε σε ρυθμό που διατάζει και επιτάσσει το προϊόν των λαγώνων σας το οποίο ή κλαίει και πεινάει, ή χέστηκε και πεινάει, ή κατουριέται και πεινάει, ή πεινάει και πεινάει ή τέλος πάντων κάτι θέλει να κάνει -πλην ύπνου. Α και που σαι, εδώ τυχερός, που το παιδί του κλείνει τους τρεις μήνες σε 5 μέρες και κοιμάται το βράδυ 7ωρο αδιάκοπο εδώ και καμιά βδομάδα. Και πριν κοιμόταν 5 ωρο. Και μετά ξανακοιμάται μέχρι τις 11 το πρωί. Κοινώς, κοιμόμαστε 12 το βράδυ με 11 το πρωί με μια ώρα ξυπνημα στις 7.. Γενικά άραγμα δεν παίζει, ειδικά αν είστε 2 και τα σόγια είναι μακριά, οπότε πάει που πάει το “τομάρι μου”, είστε και μόνοι, οπότε όταν το παιδί δεν κοιμάται, κάποιος πρέπει να ασχολείται μαζί του, πράγμα που όπως θα δείτε έκπληκτοι, δεν είναι πάντα εύκολο. Πονάνε μέσες, πονάνε χέρια, πονάνε κώλοι, πονάει η ψυχούλα μας, ευτυχώς που μας σκάει και κανα ξεδοντιάρικο χαμόγελο και χεζόμαστε από τη χαρά μας γενικά και ειδικά και μας περνάει η κούραση. ΠΑΝΤΑ, 24/7 το αυτί σου θα ναι τεντωμένο μην ακούσεις γκαργκλ (αναγωγή/ξερατό/πνίξιμο/κάτι), κλάμα , φωνή, πόνο, κλπ. Δεν ξετσιτώνεις, ποτέ. Ποτάνα εξελικτική επιταγή, μας γλεντάς καλά.

1. Θα διαβάσω κανα βιβλίο, τέλος.

Εγώ ήμουν βιβλιοφάγος. Το Σεπτέμβρη του ’18 διάβασα όλη τη σειρά Iron Druid του Kevin Hearne (9 βιβλία), ξαναδιάβασα τα 3 πρώτα από το Stormlight archive και τα τρία τελευταία από το Mistborn. Σύνολο 15 βιβλία. Και με έπαιρνε κα ιγια άλλα. Από τις 30/7 μέχρι σήμερα, προσπαθώ να τελειώσω το Blood Sisters του Graham Masterton και δεν έχω φτάσει ακόμα στη μέση. Όχι γιατί δεν υπάρχουν 2 ώρες μέσα στην ημέρα που μπορώ. Γιατί δεν υπάρχουν 2 ΗΡΕΜΕΣ ωρες μέσα στην ημέρα που μπορώ και δε δουλεύω, δεν κοιμάμαι, δεν καθαρίζω, δε βοηθάω τη ρημάδα τη μικρομάνα, δε μαγειρεύω κλπ. Που θα πάει, θα στρώσει, αλλά παλιότερα που 11 το βράδυ με οσο πήγαινε άνοιγα βιβλίο και όσο τραβούσε, πάει. Τώρα 11 βάζω Νετφλιξ και λογικά 11:23 ψοφάω στον ύπνο σα να έχω πάει 3ημερο στην Ίο με το Ζάφοντ και πίνουμε από την ώρα που πατήσαμε το πόδι μας στο νησί μεχρι την ώρα που φτάσαμε πίσω στον Πειραιά.

1. Θα πάω τουαλέτα και θα διαβάσω κανα βιβλίο, τέλος

Προσπάθησα. Προσπάθησα να διαβάσω βιβλίο τουαλέτα. ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ 2 ΩΡΕΣ ΗΡΕΜΕΣ ΛΕΜΕ, ΤΟ ΠΑΜΕ ΠΡΙΝ.

1. Θα κάνω κάτι μόνος μου, τέλος

ΟΚ πήγα το αυτοκίνητο για πλύσιμο και μετά ταχυδρομείο και μετά σουπερ μάρκετ σήμερα. Δε μπορώ να πω, δεν έχω παραπονο. Μισό κάτι θέλει η γυναίκα μου. Τι; Α, εε, οχι αγάπη μου δεν τη χρειάζομαι αυτή την αγχόνη, έτσι αφηρημένα την έφτιαξα παίζοντας με ένα σκοινί. Οχι δε θα κ…….

1. Θα ντύνομαι με καθαρά ρούχα, τέλος

Όσοι με ξέρουν από παλιά, είτε από το βλογ είτε και προσωπικά, μπορούν να διαβεβαιώσουν ότι δεν είμαι και κανας ειδικός της μόδας (για την ακρίβεια απεχθάνομαι και σιχαίνομαι αυτήν, τους κονουασέρ της, τους δημοσιογράφους μόδας, τα μοντέλα και γενικά όλη τη βιομηχανία και θα ήθελα να ζω σε μια κοινωνία που όλοι θα φορούσαμε  την ίδια στολή Σταρ Τρεκ για να μη μας πρήζουν τα τσιμπιρδόνια όσοι νομίζουν ότι είναι καλύτεροι επειδή φοράνε διαφορετικά ρούχα). Το ότι δεν είμαι ειδικός της μόδας ή ότι χόμπι μου έχω να πηγαίνω σε ντεφιλέ και γκαλά και να φωναζω στις μοντέλες “πάχυνες” δε σημαίνει ότι δε φοράω ρούχα. Πλέον από το κλασσικό μου στυλ νεοάστεγος-νερντουλας-σταρ τρεκ-αλλά με πιο πολύ high fantasy στοιχεία παρά sci-fi-καρμίρης-νυκτάλωψ, πέρασα στο εξελιγμένο στυλ Poop accented milk stain renaissance (δε θυμάμαι πώς το χα γράψει στο τουήτερ, βαριέμαι να το ψάχνω τώρα), οπότε διαβαίνω το δρόμο αφήνοντας πίσω μο και μια ελαφριά εσανς τυρίλας μια και η μικρή όσες “πάνες” και “λαβέτες” και αν φορέσεις, θα καταφέρει να βγάλε γουλιά πηγμένο γάλα πάνω σο στάνταρ και από ένα σημείο και μετά, δεν έχεις άλλα φανελάκια καθαρά γιατί πόσα πλυντήρια να βαλ……. ΤΟ ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ ΓΑΜΩΤΟ..

 

Επανήρθαμε.

 

1. Kαλλιτεχνικές και άλλες ικανότητες

Νομιζω ότι ζω σε ένα λουπ στο οποίο τραγουδάω συνεχώς το ελεφαντάκι του Δεληβοριά, το Layla του Κλάπτονα, λίγο Dio και λιλιπούπολη.

Πότε θα μπλέξω Χατζιδάκι με Dio και θα πω τον Holy Χορό των Μπιζελιών, δεν ξέρω. Πάντως τραγουδάω (παράφωνα) και το κάνω πολύ συχνά. Αλλά δεν έχω χρονο να κάνω λίγο εξάσκηση στην κιθαρα (που ξανάπιασα μετά απο 10ετία) οποτε χανω τραγούδια απο κει.

 

Και θα απορείς ψυχαναγκαστικέ αλλά δικαιωμένε εδώ φίλε μου: Μα γιατί ο πούστης ξέχασε να μετρήσει; Γιατί όλα έχουν νούμερο 1;

Γιατί δεν έχει σημασία φίλε μου. Όλα μπλέκονται. Όλα είναι αλληλένδετα. Από το ότι δεν είσαι το τομάρι σου πια, μέχρι το ότι δε σε νοιάζει άλλος ένας λεκές από πηγμένο γάλα, γιατί έχεις στην αγκαλιά αυτό το μικρό πραγματάκι που σε κοιτάει και σκάει φαφούτικο χαμόγελο. Και μετά από αυτό, λίγα πράγματα εξακολουθούν να έχουν σημασία.

 

Και απαραίτητες διευκρινήσεις για ηλίθιους (ναι ρε φίλο, μπορεί να σαι και σύ και να πέρασες από δω, να μη στο κάνω ταλληράκια το πράγμα, μπας και μπερδευτείς;)

α. Το ότι κάναμε παιδί δε σημαίνει ότι είμαστε καλύτεροι από άλλους ή χειρότεροι από άλλους. Δε σημαίνει τίποτα άλλο πέραν του ότι κάναμε σεξ. Το οποίο είναι και μια νίκη αν σκεφτείς τα μούτρα μου..

β. Το ότι κάναμε παιδί δε σημαίνει ότι σταματάει η ζωή μας, ότι θα παρατήσουμε τα όνειρά μας, τα ταξίδια μας, τον εαυτό μας, την προσωπικότητά μας, για να γίνουμε υπηρέτες του. Το αντίθετο.

γ. Για ούλτρα ηλίθιους: Το ότι κάνουμε χιουμοράκι με το παιδί μας, είναι φυσιολογικό και ουδόλως ιερόσυλο, βάρβαρο και ουτιδανό. Αν νομίζεις ότι ευτελίζουμε τον ιερό δεσμό της πατρότητας αναφέροντας ότι έχουμε να κοιμηθούμε σαν άνθρωποι 3 μήνες και οτι είμαστε πιασμένοι από κορφή μέχρι εκεί που δεν πιάνει ήλιος, είσαι τόσο στόκος, που δεν θα καταλάβεις έτσι και αλλιώς και δε θα ανοίξω και κουβέντα.